(1)
به نام آنـــکه در آب و گــل آتـــش الـف دو لام و ها شد نامَ ذاتش
شمیم از گل ز رحمن و رحـیم شد مــشام دل مــعطربا صفاتــش
(2)
بــنازم آن شــهــی کِه اینــچُنیـنـش جـــهان آفــرینـــش آفریـنـــش
از ان بــالا مـــقـام خاکـــیانــسـت كه ره در سوي افلاكَ ز دينش
(3)
قدم را كــي ؟ قدِ مــن خَم ز خونه ز بــي دادِ كــه داد هر دم فزونه
بـفــرمـا (قـادري) در خـانــــه دل هــمه هســتيَ عشــق آيي؟ جنونه
(4)
شميــم آيــد گــلي باره كـه فــردا ز عِــطــرَ او مــهِ ماهــي ز دنــيا
شــود آيا مــشام مــن معـــطــر؟ كــه نــه؟ بازم بساحــل داره دريـا
(5)
بفرمايي كــه ره گل كاشــته تا دل ازو آبــي بـدســتِ ديــده ساحــل
جگر دريايي خون ،از عدل و داده امام عصــرَما گـل كاره در گـل
(6)
دلَ بــیــچاره را چـاره چــگونــــه به دســت آيینه داره غرقَ خونه
رخ خونین و خندان گفـته خورشيد بــزن بشكن بدان بت با درونـــه!
(7)
نگه آيیـنه را در دســت چگــونه نـشان از شیشـه های غرق خونه
نــشان از بــي نشان آيا نشانــي؟ صـدا گــر داره آن ســوز درونـه
(8)
شگِفت اي دل چـرا آيـينه در دسـت نگو از خويش خوش دورم كه سرمست
كجا سر مستي؟ دست آيينه در جيب چُنين گــر كـَـي توان از خويشـتن رست
(9)
نـگــه آيـيــنــــه بــت بـــا درونــه! كــه نــه مستــيَ عشـــقَ بــا جنــونــه
ببيــن بـــازم نگاهــي نـــه نشــان! چَـــه ديــدن داره دل دريايــي خــونـه
(10)
به سنگِ غمــزه زد آيــــينه اي دست فتــــاد اندر زمين خورشـــيد و بشكست
دل انــدر حيــرت و آييــنه حـيـــران كه زخــم خونفشان ديدن چَه عيـب است
(11)
دلا گردش به کـام و چرخَ گردون گـناهَ نــفــسَ پســت ســفــلــه اِی دون
بـــیـادش دِه ازل او داره پـــیــمان بگير خنجر كه او دست داره در خون
(12)
مــباد آنـــدم کــه بــی یادش تــرا یـاد بـزن بشـکـــن شـــود ویــرانــه آباد
جفا بر شیشه سنگش می زني سنگ؟ كِه سوختي خاكَ او را دادي بر باد؟
دو بيتي ها